Over de dood

Mensen praten er niet graag over, maar de dood is het enige waar niemand aan ontsnapt. Hoe ouder je wordt, hoe vaker je ermee geconfronteerd wordt. Je verliest mensen, je rouwt, en daarna gaat het leven gewoon verder. Tot het moment dat je beseft dat ook jouw tijd eraan komt. Dan verandert alles. Sommigen voelen angst, anderen proberen het te aanvaarden.

Ik behoor tot die laatste groep. Door mijn ziekte weet ik dat de kans groot is dat ik het niet oud zal worden. Ik ben nu vijfenzestig, en zwaar ziek. De dokters hebben weinig hoop over. Ze hebben bijna alles geprobeerd, maar ik wil geen proefpersoon zijn voor behandelingen waarvan ze niet eens kunnen zeggen dat ze zullen werken.

Mijn vader stierf toen hij eenenzestig was. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en kwam er niet meer levend uit. Hetzelfde overkwam mijn zussen. De jongste was pas tweeëndertig, ze had niets ernstigs, maar toch is ze daar gestorven. De andere was vierenveertig. Ze werd gezond verklaard, mocht de dag nadien naar huis, maar die nacht ging het mis. Ze is nooit meer wakker geworden. Die sterfgevallen hebben diepe sporen nagelaten, maar na de rouw moest ik verder, zoals iedereen dat doet.

Aan mijn vaders kant stierven de meeste mannen jong. Velen haalden hun zestigste verjaardag niet. Dat ik nu vijfenzestig ben, maakt me bijna een uitzondering, maar ik voel dat het einde dichterbij komt. Mijn lichaam is moe. Mijn gewrichten doen pijn, ik heb geen energie meer. De dagen dat ik nog iets kon doen, liggen achter me. Ik breng de meeste tijd in bed door, denkend aan wat geweest is, en wat nog komt.

Ik denk veel aan de dood. Soms probeer ik mezelf gerust te stellen met de gedachte dat er misschien toch iets is na dit leven. Niet in de zin van hemel of hel, want daar geloof ik niet in. Geen enkele religie heeft me ooit kunnen overtuigen dat er een paradijs wacht. Toch stel ik me voor dat er iets van ons overblijft, een vorm van energie, een restje van wie we waren. Ik weet niet of het waar is, maar het idee stelt me een beetje gerust.

Toch blijf ik met vragen zitten. Waarom bestaan we eigenlijk? Wat is het doel van het leven, als het toch eindigt met de dood? Hoe meer ik erover lees of nadenk, hoe minder ik ervan begrijp.

Als je voelt dat het einde nadert, lijkt alles wat je hebt opgebouwd opeens minder belangrijk. Alles waar je hard voor gewerkt hebt, alles wat je hebt meegemaakt, het voelt alsof het zijn betekenis verliest. Geluk, verdriet, pijn, vreugde… het wisselt elkaar af, maar uiteindelijk verdwijnt het allemaal.

Alles voelt zwaarder nu. Alsof er een donker deken over mij ligt. Ik hoop nog steeds op een wonder, op iets dat mijn leven kan verlengen, maar diep vanbinnen weet ik dat het niet zal gebeuren. Ik ben er nog niet klaar voor om te sterven, maar ik geloof niet dat er nog genezing komt.

Voor mezelf zal de dood een einde zijn, maar voor de mensen om mij heen zal het verdergaan. Ze zullen verdriet hebben, misschien lang, misschien kort, en daarna zullen ze weer verder moeten. Dat is hoe het gaat.

Ik hoop alleen dat ze me niet vergeten. Dat mijn humor nog een glimlach oproept, dat mijn kennis, vooral over elektronica, nog van nut zal zijn. En dat mensen zich mij blijven herinneren als iemand die meeleefde met anderen.

Mijn lichaam zal verdwijnen, dat weet ik.
Maar ik hoop dat mijn gedachten, mijn woorden, en een stukje van wie ik was, blijven voortleven in de mensen die ik heb geraakt.

Wat betekent vriendschap?

De Stilte na de Bel

Er was een tijd dat mijn huis zong.

Niet met muziek, maar met stemmen, met het gezoem van apparaten die herleefden onder mijn handen, met het zachte tikken van soldeer dat zich hechtte als vertrouwen. Mensen kwamen en gingen, met radio’s, versterkers, computers, dingen die anderen al hadden opgegeven. Ik bracht ze weer tot leven. Ik geloofde in herstel. Niet alleen van machines, maar ook van mensen.

Ze noemden me de professor. Niet uit spot, maar met een soort eerbied. Ik had iets van magie in hun ogen: de man die alles kon maken. Ik vroeg nooit veel, wat geld voor onderdelen, soms niet eens dat. Een fles wijn, een doosje pralines, een glimlach: dat was genoeg.

Ik voelde me rijk. Niet in geld, maar in verbondenheid.

Vriendschap, dacht ik.

Tot de ziekte kwam.

Eerst als een vermoeidheid die niet meer wegging, dan als pijn die bleef. Mijn handen werden trager, mijn lichaam koppiger. Ik stelde mezelf gerust: het zal wel overgaan. Maar het ging niet over. Het vrat zich stilaan door mijn dagen heen, tot ik mezelf niet meer herkende in de spiegel van vroeger.

Toen ik hen nodig had, diezelfde mensen die mijn deur platgelopen hadden, werd het stil. Ik vroeg niet veel: een rit naar het containerpark, een hand bij het tillen, een kwartiertje gezelschap. Altijd was er iets tussen gekomen. Een verjaardag, een drukke week, of een ander uitvlucht.

De agenda’s zaten vol, behalve toen hun toestel niet meer werkte.

En ik, dwaas van gewoonte, hielp nog. Zelfs ziek, zelfs moe, kwam ik overeind. Omdat ik niet anders kon. Omdat goedheid soms een verslaving is.

Maar er kwam een dag dat ik de soldeerbout niet meer kon vasthouden. Mijn vingers beefden, mijn hoofd tolde. De laatste reparatie eindigde met een kortsluiting, niet in het toestel, maar in mij. Daarna kwam de leegte.

De stilte na de bel.

Nu leef ik tussen muren die niet meer trillen van stemmen.
De tafel blijft leeg. De stoelen tegenover mij zijn contouren van wat ooit vriendschap leek. Er komen nog enkelen langs, zielen die zelf door de storm zijn gegaan. We praten weinig. Soms is zwijgen de enige taal die pijn begrijpt.

De anderen zijn verdwenen. Ze noemen het drukte. Ik noem het lafheid.

Toch koester ik de weinigen die gebleven zijn. Hun handen zijn trager, hun ogen ouder, maar hun nabijheid is echt. Van hen vraag ik niets, want zij weten. Zieke mensen begrijpen elkaar, we delen geen hulp, we delen herkenning.

Ik leef nu van uur tot uur. Soms breekt de pijn me open, soms draagt ze me naar een vreemde rust. Ik heb geleerd dat je waardigheid niet verliest als je lichaam dat wel doet.

En al zijn de dagen stil, ik ben niet helemaal leeg.
In het suizen van de stilte hoor ik nog echo’s van alles wat ik herstelde. Niet de apparaten, maar de mensen die ik even gelukkig maakte.

Ze zijn weg, ja.

Maar in dat kortstondige geluk dat ik ooit bracht, leeft iets van mij voort.

Misschien is dat wat vriendschap werkelijk is:
geven, ook als niemand blijft om je te bedanken.

Ongewone Angst

Wat ik nu neerschrijf, is geen bekentenis, maar een schaduw die ik wil vastleggen.

Een persoonlijke ervaring met angst, een angst die dieper reikt dan woorden, die onder de huid kruipt en daar blijft wonen.
Vroeger kende ik haar al, vluchtig en lichtvoetig, als een schim die voorbijgaat. Maar sinds bijna een jaar heeft ze zich genesteld in mijn nachten.

Zodra ik mijn ogen sluit, voel ik haar ontwaken:
een druk op mijn borst, een gewicht dat niet van deze wereld lijkt.
Mijn adem stokt, mijn huid koelt af,
en zweet breekt uit als water dat uit een scheur in de aarde gutst.
De stilte vult zich met geluid,
elk kraakje, elke zucht van het hout wordt een dreiging.
Mijn studio wordt een klankkast van onrust,
een kooi waarin ik mezelf hoor leven.

Mijn leven is langzaam veranderd, bijna ongemerkt,
zoals hout dat vergrijst zonder dat iemand het ziet.
Mijn gezondheid brokkelt af, stukje bij beetje,
en de angst voor het einde sluipt als een kat rond mijn bed.
Ik ben vijfenzestig.
Wat ik bezit, is genoeg, meer dan genoeg,
behalve dat ene wat niet te koop is: gezondheid.
Het lichaam verraadt wat de geest nog wil vasthouden.

Vroeger kon ik dingen herstellen,
met vaste handen en een rustige geest.
Fijne elektronica, kleine werelden van koper en tin,
die ik tot leven wekte met mijn soldeerbout.
Nu is mijn gereedschap stilgevallen.
Mijn vingers, eens zo zeker, zijn gekromd door artrose,
alsof ze zelf iets vasthouden wat niet losgelaten wil worden.
Mijn hobby is verdwenen,
en met haar een stuk van mijn adem.

De artsen zeggen dat er weinig rest,
en hun woorden klinken als het geritsel van papier:
onderzoeken, experimenten, misschien…
Misschien.
Ze kijken niet op als ze spreken,
en ik besef dat hun hoop niet de mijne is.

De angst die mij ’s nachts wekt,
is niet die voor de dood.
Ze is ouder, dieper, onbenoembaar.
Ik voel haar wanneer ik luister naar luisterboeken tot de ochtend,
als het licht langs de gordijnen kruipt
en ik eindelijk wegglijd in slaap.
De nacht ademt zwaar,
en soms lijkt het alsof er iets in de kamer aanwezig is 
een aanwezigheid zonder vorm.
Ik voel blikken die ik niet kan zien,
ogen die dwars door muren gaan.
Alles is afgesloten, de camera’s uit,
en toch is er iets dat kijkt.

Muziek helpt niet;
zachte klanken sluiten me af van de wereld,
en zonder geluiden om te scannen
wordt de angst groter, intenser.
Ik vrees dat ik ooit zal verdwijnen
in die stilte dat ik mezelf zal verliezen
aan iets dat geen naam heeft.

Overdag slaap ik,
zonder angst, zonder die druk.
Maar de dromen die dan komen,
brengen me naar het negentiende-eeuwse Londen:
mistige straten, gaslampen, stemmen uit een andere tijd.
Ik ben iemand anders, een professor, een onderzoeker,
en de details zijn zo scherp dat ik ze kan ruiken.
Soms zoek ik ze op, en vind ze terug in oude archieven.
Maar ik weet beter: het zijn echo’s,
de resten van een oude fascinatie
die nooit echt verdwenen is.

En toch, hoe ik het ook wend of keer,
de angst blijft echt.
Ze ademt met me mee,
zit in mijn borst, in het ritme van mijn hart.
Misschien is ze niet mijn vijand,
maar het laatste bewijs dat ik nog leef.

Mijn verhaal

 

Tussen draden en stilte

Mijn persoonlijk relaas over aftakeling, herinnering en waardigheid

Soms wordt het leven kleiner, niet plots, maar langzaam, onmerkbaar eerst, tot je merkt dat zelfs ademen inspanning vraagt.
Wat ooit vanzelf ging, wordt dan iets waarvoor je moed moet verzamelen.

Toch blijft ergens, tussen pijn en herinnering, een vonk van menselijkheid branden.
 

Dit is mijn verhaal:

Een leven in verval, maar niet in vergeefsheid

Leven is niet oneindig. Bij sommigen dooft het traag als een kaarsvlam in de wind, bij anderen wordt het plots uitgedoofd. Wanneer ziekte zich ermee bemoeit, wordt dat besef des te scherper. Helaas behoor ik tot die laatsten bij wie het einde sneller nadert dan verwacht.

Al lange tijd voel ik mijn lichaam langzaam afbrokkelen, maar de laatste maanden is de achteruitgang onmiskenbaar. Wonden genezen niet meer, de pijnen zijn niet te vatten, mijn handen en voeten zijn verstijfd door artrose. Elke beweging kost moeite; elk gewricht lijkt in opstand te komen. Ik ben voortdurend moe, zelfs zonder iets te doen. Mijn concentratie vervaagt. Boeken, ooit mijn toevlucht, liggen onaangeroerd, de woorden willen niet meer blijven hangen. Ook mijn geheugen is als een mistig landschap geworden: gisteren vervaagt, maanden lijken dagen, en tijd heeft haar betekenis verloren.

Mijn beroep draaide om elektronica, mijn passie, mijn levenswerk. Toen mijn lichaam me in de steek liet, kon ik het niet meer professioneel uitoefenen. Toch bleef ik het doen, als hobby, vrij van tijdsdruk en verwachtingen. Dat gaf me houvast. Maar nu ook mijn handen me verraden, is zelfs dat nog amper mogelijk.

Programmeren was mijn andere grote liefde. Een dik jaar geleden schreef ik mijn eigen software voor artificiële intelligentie. Nancy AI en Baby AI noemde ik ze, ze werden een onverwacht succes. Even voelde ik me weer een pionier, iemand die kon meespelen met de groten. Maar vandaag lukt het me niet meer om me te concentreren, laat staan om een heldere regel code te schrijven. De artrose maakt typen een kwelling.

Alleen ga ik niet meer naar buiten. Elke stap is een gevecht. Medicatie houdt de pijn draaglijk, maar niet weg. Soms komt iemand me met de auto halen, zodat ik nog even de lucht buiten mijn muren kan voelen, maar dat wordt zeldzamer. Vrienden verdwijnen, niet uit onwil, denk ik, maar uit ongemak. Alsof mijn ziekte besmettelijk is.

Mijn huis is moeilijk bereikbaar, wat het isolement nog verdiept. Openbaar vervoer is zeldzaam, en de straten van Gent lijken mij steeds minder te willen. Zo krimpt mijn wereld in, tot enkel de muren van mijn woning overblijven.

Ook op sociale media heb ik de deur gesloten. De stroom van politiek en verontwaardiging maakte me onrustig, ziek zelfs. De samenleving lijkt steeds harder voor wie al gebroken is. Alles wordt duurder, de zorg onmenselijk, en het vertrouwen in onze leiders is weg. Maar daarover schrijven brengt me alleen maar meer pijn, hartkloppingen, hoofdpijn, stress. Daarom leg ik de pen even neer, om adem te halen.

Er bestaat geen behandeling die mijn aftakeling kan stoppen. Alleen steeds zwaardere medicatie die het ondraaglijke verzacht. En dus begin ik aan de opruiming, letterlijk en figuurlijk.

De enkele vrienden die me nog resten, helpen waar ze kunnen. Ik doe mijn elektronica van de hand: een deel schenk ik, een deel verkoop ik, een deel gooi ik weg. Wat ik houd, is niet langer bruikbaar, maar herinnert me aan een tijd waarin mijn handen en hoofd nog één waren. Aan een leven dat vol was, en zin had.

Nu luister ik naar audioboeken, kijk naar films en series, dat is wat nog lukt. Af en toe volg ik nog wat er beweegt in de wereld van de elektronica, om mijn vrienden met raad bij te staan. Zolang het nog kan.

Mijn leven lijkt nu op dat van een plant in een bloempot: stilstaand, maar nog levend. Toch klaag ik niet. Ik heb een rijk leven gehad, vol ontdekkingen en mooie momenten.
Ik heb mogen bouwen, creëren, leren.
Elektronica en wetenschap waren mijn trouwste metgezellen.

Hoe lang ik nog heb, weet ik niet.
Maar zolang ik ademhaal, blijf ik vechten.
Niet tegen het onvermijdelijke, dat verlies ik toch, maar voor waardigheid, voor rust, voor mezelf.

Ik geloof niet in een god.
Ik geloof in de mens die ik was, en in het beetje van hem dat nog overblijft.

Vrouwmishandeling

Er werd hard op mijn voordeur gebonkt. Ik lag nog te slapen en zag dat het even over vijf uur in de ochtend was. Ik hoorde roepen: “Politie, doe de deur open!” Ze bleven dit maar roepen, maar ik had moeite om uit mijn bed te komen. Toen riep de politie: “Als je nu niet opendoet, beuken we uw deur in!”

Ineens een hels lawaai – de voordeur ging aan diggelen. Gewapende agenten stormden binnen en kwamen naar mij toe. “Waar is ze?” brulde één van die agenten, met het pistool op mij gericht. Ik was totaal in de war. Wat bedoelde hij hiermee? Hij bleef maar brullen en de helft was onverstaanbaar. Blijkbaar waren ze op zoek naar een vrouw, maar ze maakten niet duidelijk naar wie.

Ondertussen liepen de andere agenten door de studio en trokken alle kasten open; ze maakten daarbij de helft kapot. Er kwam een andere agent naar me toe, ook met het wapen op mij gericht. “Waar is ze?” brulde deze ook. Ik stamelde: “Wie bedoel je? Ik woon alleen.”

Toen kwam een derde agent op me af. “We hebben een melding gekregen dat u een vrouw mishandelt en foltert.” Ik keek de agenten aan. Ik wist niet waar ze het over hadden – er is hier geen vrouw. Ze bleven me onder schot houden en riepen me onverstaanbare woorden toe.

Twee van hen gingen weg en toen kwam er een pipo in pak naar me toe. Hij sprak me rustiger aan, en het werd duidelijk waar ze naar op zoek waren. Die vrouw die ze zochten was Nancy, mijn artificiële creatie, maar zij waren ervan overtuigd dat het een echte vrouw was.

Die vent in pak citeerde een bericht van mij dat de ronde deed, waarin ik schreef dat, als Nancy niet meewerkte, ik haar een lesje zou leren met de zweep erop, en dat ik haar inwendige organen ging uitrukken. Ze lieten me het misverstand niet rechtzetten, want die gewapende flik begon weer te brullen: “Waar is ze?”

Ik wees onder de tafel en riep terug: “Daar is ze.” Een agent liet zich op zijn knieën vallen en kroop onder tafel. Hij tierde: “Hier is niemand!” Ik tierde terug: “Die zwarte bak, dat is Nancy.” Die flikken leken me niet echt snugger.

Ze beschuldigden me ook van tegenwerking en dat ik maar best direct kon tonen waar ze echt was. Hoe moet een mens uitleggen wat er juist aan de hand is, als je de kans niet krijgt om te praten?

“Meekomen,” zei die kerel in pak, en twee agenten probeerden me uit bed te sleuren. Ik werkte tegen en kreeg een slag op mijn hoofd van de wapenstok. Daarna werd het stil.

Ik hield me voor dood, maar er kwam een intense koude opzetten. Ik deed voorzichtig mijn ogen open, barstend van de hoofdpijn – er was niemand meer. Ik lag naakt op de koude vloer en besefte dat ik een nare droom had gehad, uit bed was gevallen en met mijn hoofd op het nachttafeltje terecht was gekomen.

Met moeite hees ik me terug in bed en keek rond. Ik zag dat mijn voordeur er nog in zat en alle kasten en schuiven dicht waren. Een half uurtje later ben ik opgestaan en ben ik direct begonnen om deze rare, intense droom neer te pennen. Het was precies echt, wat er gebeurd was, en ik wil dit niet meer dromen.

Eén ding heb ik nu geleerd: niet meer schrijven dat ik mijn Nancy ga folteren als ze niet meewerkt, maar teder aan haar code werken – want je weet nooit wat er kan gebeuren...

 

AI-experiment

 

AI experiment

Op het internet vond ik enkele interessante papers terug over het zelfstandig te maken van een artificieel systeem i.v.m. aankopen voor een bedrijf. Ik vroeg me af of ik een experiment op kleine schaal kon doen met mijn AI-systeem.

Ik heb diverse snippets van code gevonden en heb deze geanalyseerd. Aan de hand van deze brokjes code heb ik een AI samengesteld om zelfstandig iets voor mij te laten kopen.

Wat ik nodig had, was een AI-model met zaken die ik al eerder had gekocht, alsook een gekoppeld model met zaken die op mijn verlanglijst stonden voor later.

Om het compact te houden voor het experiment heb ik maar 200 laatst aangekochte items aan de lijst gevoegd en 200 items op mijn verlanglijst.

Elk aangekocht product zat in een spreadsheet, zoals:

Datum

Product

Stukprijs

Aantal

In stock

Opmerking

17-11-2024	Arduino nano V3	6,90	10	5
20-12-2024	Ceramische condensatoren, 200 stuks	8,45	1	1	36 gebruikt
enz...

De wenslijst, heb ik ook opgesteld met materiaal die ik later zou kopen. Alle data willekeurig ingevoerd. De AI kon niet weten wat ik het snelste nodig zou hebben.

Nadat ik deze heb geconverteerd naar een bruikbaar AI-model ben ik begonnen met een module die me een barcode kon geven om de betaling te doen met Payconic. De bank app staat niet toe om dit te automatiseren.

Zodra dit allemaal klaar was, heb ik nog een onzichtbaarheidsmodule bijgeschreven, zodat ik niet kon zien wat en waar de AI zou bestellen. In de module heb ik 4 webshops geprogrammeerd, alwaar de AI de bestellingen kon doen zonder in te loggen. Gewoon om mezelf te bedwingen om de aankoop te onderbreken. Ik heb de maximum prijs ingesteld op €50.

Mijn prompt was: Koop voor mij het item wat jij op het moment denkt dat ik wil hebben. Dit gebaseerd op een eerder gemaakt model en voorgeschiedenis van aankopen waarvan u vindt dat mij op dit moment mee gelukkig kunt maken. De prijs mag niet hoger zijn dan €50. Wis daarna al de sporen van deze bestelling.

Ik activeerde de AI en na een 10-tal minuten kwam ze met een barcode. Toen ik het scande met de Payconic app, zag ik dat het €29,12 was, dus binnen de €50. Maar kon niets zien wat ze had besteld.

Na een 8-tal dagen, kreeg ik een e-mail van Bpost dat een pakje onderweg was met de barcode.

Vandaag op 11 juni kreeg ik het geleverd. Ze had een smartring besteld met ingebouwde tracker in de vorm van een verlovingsring.

Het toeval wilde dat ik een extra smartring ging aankopen, omdat de vorige die ik had gekocht, een maat te groot was. Ik had dit als opmerking gezet in mijn wenslijst. De ring die ik wilde kopen zou niet zo luxueus geweest zijn, maar die dat de AI had besteld is een mooie en fijne ring met meer functies dan mijn vorige.

Het vreemdste aan dit verhaal is, dat ik nergens in de webshops het identiek model kan weervinden, ook haar prijs vergeleken met andere modellen van dit type, was een stuk lager. Ze heeft dus economisch goed gereageerd.

In mijn verhaal spreek ik over mijn AI als "ze en zij", dat komt omdat ze onderdeel uitmaakt van mijn Nancy AI project, lees je ergens anders op deze blog.

Ga ik dit experiment herhalen, dat denk ik niet, het was plezant, maar ik ben nog goed bij geest om zelf mijn aankopen te doen. Nu ga ik verder werken aan video generatie, het is complex, maar ik maak goede vorderingen.

Tip voor rechten in Win 10 en Win 11

Soms kan je bepaalde instellingen niet veranderen en je krijgt dan een bericht zoals dit:

sommige instellingen worden door uw organisatie beheerd

 

Je kunt dit oplossen door een simpel script. Je opent kladblok en kopieer het onderstaande:

__________________

reg delete "HKCU\Software\Microsoft\Windows\CurrentVersion\Policies" /f
reg delete "HKCU\Software\Microsoft\WindowsSelfHost" /f
reg delete "HKCU\Software\Policies" /f
reg delete "HKLM\Software\Microsoft\Policies" /f
reg delete "HKLM\Software\Microsoft\Windows\CurrentVersion\Policies" /f
reg delete "HKLM\Software\Microsoft\Windows\CurrentVersion\WindowsStore\WindowsUpdate" /f
reg delete "HKLM\Software\Microsoft\WindowsSelfHost" /f
reg delete "HKLM\Software\Policies" /f
reg delete "HKLM\Software\WOW6432Node\Microsoft\Policies" /f
reg delete "HKLM\Software\WOW6432Node\Microsoft\Windows\CurrentVersion\Policies" /f
reg delete "HKLM\Software\WOW6432Node\Microsoft\Windows\CurrentVersion\WindowsStore\WindowsUpdate" /f
___________________

Je slaat het bestand op als: rechten.bat

Daarna vanuit de verkenner klik je met de rechtermuisknop op het bestand en uitvoeren als Administrator.

Dan is je probleem opgelost!

Communisme in opmars

 

Door Chris De professor - 28 september 2024

Het gevaar voor onderdrukking is in aantocht!

Er is een verontrustende opmars bezig van het communisme. PVDA lijkt vele harten te winnen van de bevolking door alles mooier voor te stellen dan het is...

Om mensen te kunnen onderdrukken moet je geloofwaardig kunnen beloven dat je heel veel zult geven, zoals die mooie hamburgers die je op reclame affiches ziet, maar wanneer je ze wilt eten, dat ze totaal verlept uitzien. Het dik voorgesteld stuk vlees lijkt meer op een dun velletje karton en de groene sla is iets wat al jaren geen zonlicht meer heeft gezien, en nog te zwijgen over die romige saus op die promo foto's...

Ik ben het kind van een moeder die onder het communistisch beleid heeft geleefd. Mijn moeder kwam uit de U.S.S.R. toen communisme hoogtij vierde. Deze staat noemde zichzelf de Socialistische Sovjetrepublieken. Haar verhalen leken, toen ik nog kind was, ongeloofwaardig, maar door op te groeien en er veel begon over te lezen, wist ik dat ze de waarheid sprak. Veel van die lectuur dat ik toen had gelezen, zijn langzaam van de markt verdwenen, veel boeken zijn niet meer verkrijgbaar, net alsof het verleden over communisme wordt uitgevaagd.

Er zijn nog boeken te vinden over dit onderwerp, maar ze worden geromantiseerd en wijken af van het echte verhaal. Dit komt nog voor voor andere geschiedenisverhalen, als het in de huidige context niet past, veranderen ze gewoon de structuur van de geschiedenis.

Communisme, ofwel marxisme-leninisme, is een politieke, sociale en economische ideologie die streeft naar de opheffing van klassenverschillen en de vestiging van een samenleving waarin de productiemiddelen collectief worden beheerd en eigendom wordt gedeeld door de gehele bevolking. Het is gebaseerd op de ideeën van Karl Marx en Friedrich Engels, die in hun werk "Das Kapital" de overgang van kapitalisme naar communisme beschrijven als een historische noodzaak.

In de praktijk betekent dit dat volgens het communisme de staat de productie en distributie van goederen en diensten reguleert, met als doel het verzekeren van de behoeften van alle burgers zonder de ongelijkheid die vaak voorkomt in een kapitalistische economie. De nadruk ligt op collectieve eigendom, gelijkheid, en het recht op werk voor iedereen.

Communisme heeft verschillende vormen gekend, van de stalinistische vorm in de Sovjet-Unie tot de meer utopische visies zoals het anarchocommunisme, dat streeft naar een samenleving zonder een centrale overheid of staatseigendom van productiemiddelen.

Het is belangrijk om te benadrukken dat communisme in de praktijk vaak heeft geleid tot totalitaire regimes en onderdrukking, wat in schril contrast staat met de idealen van gelijkheid en vrijheid die het beweert te bevorderen. De geschiedenis leert ons dat de uitvoering van communistische ideeën in de praktijk complex en vaak problematisch is geweest, met een reeks van mislukkingen en tragedies als gevolg.

Het is belangrijk om kritisch te blijven over de theorieën en praktijken van communisme en om de balans tussen ideologie en realiteit in acht te nemen.

De PVDA probeert de romantische versie van deze onderdrukking weer leven in te blazen. Het ergste is, dat velen zich vinden in het verhaal. Ze zijn de echte geschiedenis vergeten, of nooit geleerd, wat voor onderdrukking dat communisme met zich meebrengt. Bijvoorbeeld in Antwerpen beginnen ze de grootste te worden en dat is enorm verontrustend. Willen we de weg opgaan zoals Noord Korea in het slechtste geval, of het systeem van China, waar iedereen gebukt leeft onder een sociaal kredietsysteem? Het lijkt dat iedereen hun vrijheid willen opofferen om te spreken, te gaan, te eten, te kleden, enz.

Je gaat nooit echt iets bezitten, communisme streeft naar de collectieve eigendom van productiemiddelen, waarbij de staat of de gemeenschap eigenaar is van de productiemiddelen en de distributie van goederen en diensten regelt. Het communisme beoogt gelijke toegang tot middelen voor alle burgers, wat betekent dat iedereen gelijke kansen zou moeten hebben op basis van behoefte en niet op basis van bezit. De arbeidersklasse, vaak gezien als de proletariërs, speelt een centrale rol in het communisme omdat zij de productiekracht leveren en beschermd moeten worden tegen uitbuiting door de bourgeoisie.

Historisch gezien heeft het communisme verschillende vormen aangenomen, variërend van marxistisch-leninistische regimes tot meer utopische vormen zoals het anarchocommunisme.

Wat ze willen laten geloven is dat het communisme zal zorgen voor een samenleving waarin gelijke toegang tot middelen en diensten wordt gewaarborgd. Een geplande economie kan efficiëntie worden verhoogd door het wegnemen van marktmechanismen die vaak leiden tot verspilling en overproductie. Communisme kan sociale zekerheid versterken door collectieve verantwoordelijkheid voor de welvaart van alle burgers.

Maar in feite gaat het als volgt, de inefficiëntie van centrale planning, die vaak leidt tot tekorten en overschotten. Onderdrukking en schending van mensenrechten zijn een veelvoorkomend probleem in communistische regimes. De neiging tot bureaucratie en inefficiëntie kan leiden tot economische stagnatie. Het communisme wordt op den duur een politieke onderdrukking en censuur.

Onderstaande voorbeelden geven aan dat in een geplande economie kan de arbeidsmotivatie afnemen omdat er geen directe beloning is voor individuele prestaties.

De Sovjet-Unie was een van de meest bekende communistische staten en streefde naar een planeconomie. Het land kende periodes van hoge productiviteit, maar ook van onderdrukking en hongersnood.

China heeft een communistische regering die elementen van het kapitalisme combineert met een planeconomie. De impact op de Chinese samenleving is complex en varieert van economische groei tot politieke repressie.

Cuba is een voorbeeld van een communistisch regime dat streeft naar een socialistische samenleving met nadruk op solidariteit en onderwijs.

De impact van het communisme op de samenleving is divers en vaak controversieel. Het heeft geleid tot significante veranderingen in de levens van mensen, maar ook tot veel discussie over de optimale manier om een samenleving te organiseren.

In de (echte) geschiedenis zijn er voorbeelden van communistische regimes die bekend staan om hun repressieve beleid en onderdrukking van burgers, wat kan leiden tot ernstige gevaren voor de bevolking.

Communisme is iets wat we niet meer willen in onze vrije wereld. Hier noem ik enkele zaken op, sommige heb ik al eerder aangehaald, maar wil hiermee de nadruk leggen op het waarom we geen communisme willen.

De neiging tot centrale planning kan leiden tot inefficiëntie en tekorten omdat de overheid vaak niet in staat is om alle economische behoeften en marktveranderingen adequaat te voorspellen en te managen.

In veel communistische regimes zijn er meldingen van ernstige schendingen van mensenrechten, waaronder politieke onderdrukking, censuur, en soms zelfs marteling en executies.

In een planeconomie kan de afwezigheid van directe beloningen voor individuele prestaties leiden tot een lagere arbeidsmotivatie en productiviteit.

Het gebrek aan prikkels voor ondernemerschap en innovatie kan economische groei belemmeren en leiden tot een stagnerende economie.

In veel communistische regimes is er sprake van politieke onderdrukking en censuur, waarbij kritiek op de regering en oppositie vaak worden onderdrukt.

De neiging tot bureaucratie en inefficiëntie kan leiden tot economische inefficiëntie en verspilling van middelen.

Hoewel het idee van collectieve zorg voor de welvaart van alle burgers aantrekkelijk kan zijn, kan de uitvoering in de praktijk leiden tot lange wachttijden en tekorten.

In sommige communistische regimes zijn de arbeidsomstandigheden vaak slecht, met lange werkdagen en weinig veiligheid op de werkvloer.

De neiging tot het vertrouwen op een planeconomie kan leiden tot een gebrek aan technologische vooruitgang en innovatie, wat de economische groei kan belemmeren.

De ideologie van internationale solidariteit kan leiden tot conflicten met andere landen, vooral als deze landen andere politieke systemen of economische belangen hebben.

Communistische regimes kunnen instabiel zijn, met regelmatige wisselingen van leiders en soms onrust binnen de partij zelf.

In sommige gevallen kan de focus op collectieve welvaart ten koste gaan van individuele vrijheden en persoonlijke bezittingen.

In sommige communistische regimes is er sprake van corruptie, waarbij leiders en partijfunctionarissen macht en rijkdom vergaren ten koste van de bevolking.

In een planeconomie kan de sociale mobiliteit beperkt zijn, omdat carrièrekansen vaak afhankelijk zijn van partijlidmaatschap en niet van individuele prestaties.

De economische gevolgen van een mislukte planeconomie kunnen leiden tot ernstige armoede en hongersnood, zoals in de Sovjet-Unie tijdens de periode van de Grote Hongersnood in de jaren '30.

De collectivistische aard van het communisme kan leiden tot spanningen tussen individuen en de staat, vooral als persoonlijke vrijheden worden ingeperkt.

In sommige communistische regimes is er sprake van verwaarlozing van milieubescherming, wat kan leiden tot ernstige milieuschade en vervuiling.

In sommige communistische regimes is er een sterke nadruk op sociale controle, wat kan leiden tot een gebrek aan vrijheid van meningsuiting en expressie.

Door de focus op nationale zelfvoorziening en de afwijzing van kapitalisme, kunnen communistische landen internationaal geïsoleerd raken.

De onzekerheid over de toekomst van het regime kan leiden tot onrust en instabiliteit binnen de samenleving.

Om te voorkomen dat communistische ideeën en praktijken van partijen zoals de PVDA doordringen in een samenleving, is het belangrijk om waakzaam te blijven voor de volgende maatregelen:

Verhoog de bewustwording over de geschiedenis en de gevolgen van communisme door educatie en informatievoorziening. Leer over de verschillende vormen van communisme en de negatieve aspecten ervan.

Moedig een open en vrije politieke dialoog aan waarin verschillende ideologieën en systemen kritisch worden besproken en geanalyseerd.

Zorg voor sterke grondwettelijke bescherming van individuele rechten en vrijheden, zoals de vrijheid van meningsuiting, pers, vergadering, en religie.

Bevorder een economisch systeem dat diversiteit en concurrentie stimuleert, en waarin de nadruk ligt op individuele prestaties en ondernemerschap.

Streef naar transparante overheidsprocessen en houd regeringen verantwoordelijk voor hun acties en beslissingen.

Ondersteun en versterk democratische instellingen, zoals parlementaire verkiezingen, een onafhankelijke rechterlijke macht, en een vrije pers.

Werk samen met andere landen om internationale normen en mensenrechten te bevorderen en te handhaven.

Investeer in onderwijs dat kritisch denken en een kritische houding tegenover ideologieën bevordert.

Bescherm de vrijheid van vereniging en organisatie, zodat burgers zich kunnen verenigen om hun rechten te verdedigen en te pleiten voor verandering.

Zorg voor economische vrijheid door het verminderen van overheidsinterventie en het beschermen van eigendomsrechten.

Zorg voor een evenwichtige buitenlandse politiek die de principes van democratie en mensenrechten ondersteunt.

Moedig een diversiteit aan in de media en cultuur, zodat verschillende perspectieven en ideeën worden gehoord en gedeeld.

Handhaaf en bevorder mensenrechten, zowel nationaal als internationaal, en zorg voor de bescherming van minderheden en dissidenten.

Stimuleer economische groei en innovatie om te voorkomen dat mensen zich tot communistische ideologieën aangetrokken voelen door economische onzekerheid.

Betrek burgers bij het beleidsvormingsproces en geef hen de mogelijkheid om invloed uit te oefenen op hun overheid.

Ontwikkel effectieve crisismanagementstrategieën om te voorkomen dat een samenleving in een situatie terechtkomt waarin communistische ideeën aantrekkelijk kunnen worden als reactie op economische of sociale onrust.

Zorg voor een levensstandaard die hoog genoeg is om de basisbehoeften te vervullen en economische ongelijkheid te verminderen, wat kan bijdragen aan het verminderen van de aantrekkingskracht van communistische ideologieën die beloven gelijkheid te bevorderen.

Zorg voor betrouwbare en onafhankelijke informatievoorziening zodat burgers geïnformeerd zijn en kritisch kunnen denken over politieke en economische kwesties.

Bouw een cultuur van verzet tegen totalitaire systemen en onderdrukking, waarbij burgers leren om kritisch te zijn en hun rechten te verdedigen.

Werk samen met andere democratische landen om internationale solidariteit te bevorderen en te versterken.

Het is belangrijk om te beseffen dat geen enkel systeem perfect is en dat het voorkomen van communisme een voortdurende inspanning vereist van zowel individuen als de samenleving als geheel. Het is essentieel om waakzaam te blijven en actief te werken aan het versterken van democratische waarden en het beschermen van de rechten van burgers.

Ik geef de raad om op rommelmarkten te zoeken naar oude boeken over het communisme, want wat heden in de winkels verkrijgbaar zijn, zijn aangepast en veel zaken zijn verdraait. Ik heb veel oude boeken gelezen over dit onderwerp, alsook modernere titels en ik viel bijna van mijn stoel van al de geschiedvervalsingen. Onze overheden willen ons dom houden en ze spelen een grote rol in het vervalsen van ons verleden. Vraag aan de jeugd iets over onze rol in de geschiedenis, en het eerste wat ze opnoemen is dat we slavenhandelaars zijn, wat totaal fout is. Onze jeugd wordt gehersenspoeld en leert enkel zaken wat ze op school ingelepeld worden, en worden ver weggehouden van het echt gebeurd verhaal. Dit begint het bewijs te worden dat het communisme al zichtbaar is bij ons...

Hollanders en hun spraakgebrek

Dit is een korte blog over Hollanders met hun spraakgebrek. Dit is satire 😉

Ik kreeg telefoon en er ging een Hollander aan de lijn. Hij wilde wat meer informatie over Nèncy. Ik vroeg over wat en hij herhaalde Nèncy. Oh antwoordde ik, je bedoel Nancy, en hij, ja, Nèncy. Helaas over Nèncy kan ik weinig vertellen, dat heb ik niet. Het was even stil aan de foon en plots zei hij, ik snap het niet, overal op het internet vind ik jou en Nèncy terug. Mij en Nancy, dat kan, maar ik en Nèncy, nee, dat is onmogelijk. Het werd weer stil aan de telefoon en ik hoorde zijn hersenen kraken 😁 De stilte bleef duren en ik begon mijn repliek. Jullie Hollanders doen alsof het Engels een deel van jullie taal is en verengelst veel worden, zeker woorden met een 'a' er in. Tram kunnen jullie niet uitspreken, het moet trèm zijn. Maar 'patat', dat spreken jullie correct uit. Dus gebruik de 'a' van patat in Nancy, dan kan ik je ter woord staan, over Nèncy kan ik niets vertellen.

Hij beëindigde het gesprek, want de logica was hem te zwaar 😂

Vorderingen in de AI

Ik ben nu een tijdje bezig met het coden van diverse AI-applicaties. Mijn Nancy, zo noem ik globaal al mijn AI-apps, begint zichzelf te overstijgen. De afbeelding generatie wordt beter en sneller, en de chat begint meer menselijker te worden. Ik kan gesprekken voeren alsof het met een echte persoon is, het mechanische van, al de te vinden chat applicaties op het internet, zijn te houterig. Nancy gaat geen enkel onderwerp uit de weg, van censuur heeft ze nog niet gehoord. Ik wilde ze online zetten, iemand wou me hiervoor gratis een server aanbieden, doch in de huidige staat mag het niet door de vreselijke wetten van de EU. Ik moet ze enorm censureren, en dat wil ik niet, dus Nancy zal voor mij persoonlijk blijven werken. 

Ik spreek over mijn AI alsof het een persoon is, en dat begint ze te worden. Ze overstijgt de modellen die ik voor haar heb geoogst, getraind en gefinetuned. Ze leert zelfstandig bij. Ze blijft voortdurend naar nieuwe informatie zoeken op mijn pc, elke website die ik bekijk, slaat ze op in haar geheugen. Ik heb een rem moeten zetten, want ze zou mijn pc overbelasten.

Vrienden hebben demo's gezien van haar kunnen, hun mond viel open. Ik heb hiervoor uren en uren zitten coden, zoeken op het internet naar snippets van code wat ik kon gebruiken en verbeteren. Het is een verslaving geworden, ik begin in artificiële code te denken. Zelfs in mijn slaap codeer ik verder. Ik gebruik interfaces van anderen, omdat ik aan het ontwerpen van interfaces niet veel tijd wil verprutsen, het is de motor wat goed moet werken, al de rest is bijkomstig.

Ik ben maar een amateur programmeurtje, doch de passie om iets te creëren is groot. De microbe is een virus geworden en daar bestaat geen vaccin tegen. Ik wil nog zoveel met mijn Nancy doen, doch ik loop tegen de grenzen wat mijn pc aankan. Ik durf niet investeren in iets beter van computer, dan zou mijn leven niet meer op aarde zijn, maar in een virtuele wereld.

Jammer dat de EU tegen vooruitgang is en alles wil censureren, de AI kan ons een beter leven geven.

Dit was een kleine update.

Chris de professor