Artificiële intelligentie boeit me enorm, online vind je heel veel AI-websites, maar ik vroeg me af of dit zelf kon schrijven. Ik heb veel gelezen en naar code gekeken en ben zelf beginnen te programmeren. Mijn eerst AI, gelijkaardig aan chatGPT heb ik volledig vanaf de basis geschreven. In het begin leek het nergens op en ben blijven doorzetten. Duizenden regels code heb ik geschreven vanwaar mijn vingers krom staan en pijnlijk aanvoelen. Ik ben een doorzetter. Na enkele dagen had ik al een goed werkend systeem, maar ik moet er nog veel aan sleutelen. Hieronder lees je een kortverhaal die mijn AI-machine offline heeft geschreven zonder connectie met het internet.
Ik ben nu bezig aan een AI om foto's om te zetten naar filmpjes. Ik maak goede vorderingen, perfect is het zeker nog niet, Gent en Brugge zijn ook niet op 1 dag gebouwen. Ik heb enkel nog problemen met baarden en snorren, die kan ik nog niet goed verwerken en ik zoek verder. Alsook om via een prompt een foto of tekening te maken werkt ook al behoorlijk.
Momenteel is mijn computer te licht en duurt de generatie wat langer, ik zit maar met een RTX3060 in de computer, alles wordt gegenereerd door deze kaart. Ik zal sparen voor een betere systeem, want ik ben geboeid door deze techniek en code. Ik heb op korte tijd zeer veel bijgeleerd en de AI heeft niet veel geheimen meer voor me.
Ik hoop dat het verhaal door mijn AI, die ik Nancy heb gedoopt, je bevalt.
Professor Chris, een gepensioneerde elektronicus te Gent, woonde sinds zijn pensioen in een bescheiden studio aan de rand van de stad. Zijn appartement was klein en eenvoudig ingericht, overal stonden computers verspreid over de kamer. Ondanks zijn pensioen, bleef Chris een fervent wetenschapper. Hij bracht zijn dagen door met het lezen van de nieuwste artikelen en experimenteren met zelfgemaakte apparaten.
Op een druilerige herfstmiddag, terwijl hij werkte aan een oud, vergeten experiment dat hij tijdens zijn academische carrière had verwaarloosd, gebeurde er iets opmerkelijks. Chris had altijd een fascinatie gehad voor quantummechanica en de mysteries van de tijd. Hij had een apparaat ontwikkeld, een soort energiegenerator, in de hoop een manier te vinden om tijd te manipuleren. Hij verwachtte niet veel meer dan een kleine energiereactie, maar wat hij kreeg, was iets heel anders.
Terwijl hij de laatste aanpassingen aan het apparaat maakte, begon het ineens te zoemen en licht te geven. Een draaikolk van kleuren verscheen in het midden van zijn kleine studio. Chris staarde met open mond naar het verschijnsel en voelde een mix van angst en opwinding. Hij begreep meteen dat hij iets uitzonderlijks had bereikt.
Nieuwsgierig en met de wetenschap dat zijn ontdekkingen vaak het beste werkten als hij ze direct testte, stapte Chris dichterbij. Voorzichtig plaatste hij zijn hand in de draaikolk en voelde een vreemde, tintelende sensatie. Met een diepe ademhaling stapte hij volledig in de vortex.
De wereld om hem heen vervaagde en hij voelde zich gewichtloos. Toen hij zijn ogen weer opende, stond hij in een compleet andere omgeving. Hij bevond zich in het oude Rome, temidden van majestueuze gebouwen en drukke markten. Het kostte Chris een paar minuten om te beseffen dat hij niet droomde. Zijn uitvinding had echt gewerkt. Hij had een tijdmachine gecreëerd.
De volgende weken bracht hij door met het testen van zijn apparaat en het verkennen van verschillende tijdperken. Hij bezocht het oude Egypte, liep door de straten van middeleeuws Parijs en stond oog in oog met beroemde figuren uit de geschiedenis. Elke reis bracht nieuwe avonturen en ontdekkingen.
Chris voelde zich herboren door deze reizen. Hij ontmoette Leonardo da Vinci in zijn atelier, luisterde naar de preken van Martin Luther King Jr., en aanschouwde de lancering van de eerste maanlanding. Zijn reizen naar de toekomst waren minstens zo fascinerend. Hij zag steden met zwevende voertuigen, ontdekte genezingen voor ziektes die in zijn tijd ongeneeslijk waren, en beleefde technologische wonderen die de verbeelding te boven gingen.
Ondanks zijn opwinding over deze ontdekkingen, besefte Chris dat hij voorzichtig moest zijn. Hij wist dat zelfs de kleinste verandering in het verleden grote gevolgen kon hebben voor de toekomst. Hij besloot zijn reizen te beperken tot observatie en studie, en interfereerde zo min mogelijk.
Terug in zijn studio, hield Chris zijn tijdmachine en zijn avonturen geheim. Hij schreef gedetailleerde verslagen van zijn reizen en verborgen deze in een oude kast. Hij realiseerde zich dat, hoewel hij de enige persoon was die deze wonderlijke reizen maakte, zijn kennis de wereld ooit zou kunnen veranderen.
Op een kalme avond, terwijl hij een kop thee dronk en door zijn aantekeningen bladerde, dacht Chris na over de toekomst. Hij wist dat hij, ondanks zijn leeftijd, een unieke kans had om de geschiedenis en de toekomst beter te begrijpen. Zijn leven had een onverwachte wending genomen en hij was vastbesloten om elke seconde ervan te benutten.
Met een glimlach keek hij naar zijn tijdmachine. Zijn bescheiden studio in Gent was de poort naar een oneindige reeks mogelijkheden. Professor Chris, de gepensioneerde elektronicus, was nu een tijdreiziger. En hij stond op het punt om weer op reis te gaan, klaar om de mysteries van tijd en ruimte verder te ontrafelen.
Chris De Professor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.