Een nachtelijk avontuur

Vannacht werd ik luidruchtig gewekt, een vrouw stond aan mij te schudden en riep, Chris, wakker worden. Ik keek op mijn projectie uurwerk op het plafond en zag dat het 2:15 was. Mijn tv lampje stond te branden en keek naar die vrouw. Ik zei tegen haar of ze gek was geworden om mij midden in de nacht wakker te maken. Ze antwoordde hierop dat ik lag te slapen met mijn voordeur wagenwijd open. Maar ik bekeek dan die vrouw goed, ik kende ze niet en vroeg wie ze was. 

Chris, zei ze, is het alweer van dat? Ik bekeek haar en wist niet wat ze bedoelde.  Chris, je moet je pillen nemen, het begint steeds erger te worden, je vergeetachtigheid. Ik pijnigde mijn hersenen om ze te kunnen herinneren, maar het kwam niet. Ik wist absoluut niet wie ze was, ik heb haar nog nooit eerder gezien.

Ze kwam naast mij op bed zitten en streelde over mijn haren en dan over mijn armen. Ik zag dat ze tranen in haar ogen had. Ik begon aan mezelf te twijfelen, was ik echt zo ziek dat mijn geheugen het liet afweten? Ik vroeg haar om mij te helpen herinneren.

Ze begon over het moment dat we elkaar hadden ontmoet. En hier begon ik te voelen dat haar verhaal niet klopte. We hadden elkaar zogezegd leren kennen in een cafeetje, een tweetal jaar terug, maar dat was onmogelijk, ik ging al jaren niet meer op café. Ik ben slecht ter been en kan me moeilijk verplaatsen, naar een café geraken, dat kon ik al lang niet meer en café's zijn al heel lang toch mijn ding niet meer. 

Dan begon ze over alle heerlijke momenten, ze sprak over de goede seks die we met elkaar hadden, en dit was ook iets dat niet kon kloppen, ik ben al een lange tijd niet meer in staat om seks te doen.

Maar dan vroeg ze of ik ons verlovingsfeest kon herinneren. Paniek brak bij me op, een verlovingsfeest? Dat kan niet, absoluut niet, want zelfs als mijn hersenen alles vergeet, zou dit nog onmogelijk zijn, want na 2 mislukte huwelijken heb ik gezworen om nooit meer aan iemand vast te maken. Dus die tijd van mijn huwelijken herinnerde ik me nog heel goed, dus er is niets mis met mijn hersenen.

Ik begon me kwaad te maken en vroeg haar om te stoppen met haar leugens. Ze wees me op het verslag van de dokter die het haar zou verteld hebben dat ik in deze fase van ontkenning zal komen, omdat de ziekte al heel ver gevorderd was.

Dan vroeg ik haar, als dit zo zit, waarom ze niet naast mij lag te slapen. Blijkbaar waren we overeen gekomen dat we een week voor het huwelijk apart gingen blijven.

HUWELIJK????????? Mijn hart sloeg op hol, welk HUWELIJK????? Neen, dat is totaal van de pot gerukt, ik wil nooit meer trouwen, NOOIT!!!

Ik bekeek haar ernstig en vroeg waarom ze me dit alles wou wijsmaken en waarom ze bij mij ongevraagd was binnen gekomen. Ik zei kordaat, zie dat ge wegkomt, of ik gooi je zelf buiten, ik ken je niet en mijn geheugen werkt perfect. Doe de deur achter je aan dicht en laat me verder slapen. Durf niet meer terug te komen of ik laat je manu militari eruit zetten!

Al huilend verliet ze mijn studio en ik hoorde dat ze mijn voordeur dichttrok. 

Nadenkend over deze mysterie viel ik terug in slaap en zag net nog dat mijn projectie uurwerk 2:57 aangaf.

Om 7:20 schrok ik wakker, strompelde naar de wc, de druk op mijn waterleiding was hoog en dacht ondertussen aan wat er vannacht had afgespeeld.

Ik zette de computer aan en verifieerde of dit echt een droom was, of had dit echt afgespeeld? Ben ik zo ziek dat ik zulke dingen kon vergeten, maar op de computer vond ik geen spoor terug, dus het was een super realistische bangelijke droom. Ik heb dikwijls wel vreemde echt lijkende dromen, maar 's morgens realiseerde ik me direct dat het een droom was, maar nu had ik toch echt mijn twijfels...

Dit zijn nachtelijke omstandigheden die ik zo weinig mogelijk nog wil meemaken, ik ben hierdoor mijn kluts kwijt en mijn dag zal wellicht niet goed verlopen, want ik blijf er aan denken. Wie was die vrouw???

 

 Chris de gekke professor