Mijn leven als elektronicus

De laatste tijd krijg ik veel geleerd volk over de vloer met technische problemen. In vele gevallen kan ik ze helpen die problemen op te lossen. Maar waarom komen ze bij mij, ik heb mijn studies niet afgemaakt en heb geen einddiploma behaald.

Maar omdat ik geen einddiploma heb, wil niet zeggen dat ik gestopt ben met studeren, ik doe dit nog elke dag, uren aan een stuk. Alles wat elektronica aangaat boeit me en wil er alles over weten. Ik doe heel veel experimenten om de theorie in praktijk te zetten en heb het één en het ander ontwikkeld.

Gisteren vroeg ik aan een oude professor, die met een heel speciaal probleem bij mij is gekomen, terwijl hij samenwerkt in een labo met de beste ingenieurs, waarom hij mijn advies nodig heeft.

Volgens hem heb ik een heel speciale gave om ingewikkelde zaken te herleiden naar eenvoudigere oplossingen. De manier hoe ik naar elektronische schema’s kijk is anders, dan iemand die naar te technische aspecten bekijkt. Als ik een schema onder ogen krijg waar er een probleem op zit, dan maak ik in gedachten specifieke blokken en geef het een andere volgorde. Voor mij wordt de meeste ingewikkelde schema’s veel eenvoudiger om te begrijpen en zal veel sneller de fouten ontdekken.

Op die manier werk ik ook aan elektronische apparaten die ik niet ken, ik visualiseer en sorteer in gedachten. Middels metingen maak ik in gedachten een compleet schema en zo gaat het sneller om een probleem te vinden. Om eerlijk te zijn, dat lukt niet altijd meer omdat elektronische toestellen steeds met meer complexe chips beginnen te werken waarvoor geen datasheets te vinden zijn. Zonder de juiste datasheets is het veel moeilijker geworden om een fout op te zoeken. Als er een schema voorhanden is, dan gaat dit nog wel.

Tijdens mijn studies heb ik me het meest toegelegd op meettechnieken, want meten is weten. Deze technieken blijf ik onderhouden, want zonder goede meetapparatuur geraak je nu niet ver meer. Ik weet de tijd nog op 14 jarige leeftijd, dat ik begonnen was met herstellingen van televisies en audio apparatuur. Toen was een analoge voltmeter voldoende om vrijwel alle fouten te kunnen vinden, daarna was er een simpele oscilloscoop bijgekomen. Maar de laatste jaren heb ik me moeten investeren in complexe meetapparatuur, met een multimeter alleen ben je niet veel meer.

Door de jaren heen heb ik mijn eigen technieken ontwikkeld voor foutopsporingen. De technieken die ik aanleerde op scholen vond ik te omslachtig en niet altijd accuraat. Ik was voor vereenvoudiging, een complexe situatie omzetten in een begrijpbare concept. Ik heb mijn technieken aan diverse studenten aangeleerd, en ze zijn me allemaal dankbaar. Die studenten zijn al allemaal ver geraakt.

Wat ook belangrijk is, zijn de soldeer skills. Goed kunnen solderen en leren werken met diverse soldeertoestellen is een extreme vereiste. Weten hoe je componenten los te solderen van de pcb, welke solduur je moet gebruiken, de juiste temperaturen, de soorten flux, enz. Er komt heel veel bij kijken om goed werk te kunnen leveren. Ik heb meerdere soldeerapparaten, elk voor zijn doel. Veel oefenen is belangrijk. Je moet alles goed onder controle houden voor degelijk en proper werk. Een slechte solduur kan de bron worden voor ernstige en onherstelbare defecten.

Op mijn leeftijd, en ook doordat ik onder zware medicatie zit tegen de pijn, zijn mijn skills minder geworden. Ik zal nooit aan iets beginnen als ik me niet volledig ontspannen voel, solderen aan moderne apparaten is een secuur werkje geworden en ik wil geen fouten maken. Maar toch blijf ik de technieken onderhouden en heb veel pcb’s liggen waar ik af en toe mijn soldeer skills op probeer. Als ik zie dat het op dat moment niet gaat stop ik, en ga rusten om daarna opnieuw te proberen.

Tot slotte geef ik mee, nooit opgeven, blijf studeren en leer met de diverse meettoestellen omgaan, onderhoud je soldeertechnieken en dan kom je ver en hebt een succesrijk bestaan. Leer uit je fouten, maak notities van wat er fout is gegaan, bestudeer ze en zorg dat je dezelfde fouten nooit meer maakt.

Chris de professor