Er zijn momenten waarop een leeg scherm harder kan schreeuwen dan duizend woorden. Zo staarde ook ik naar het witte vlak van mijn tekstverwerker, alsof het mij ondervroeg, alsof het wilde weten wat er omging in die storm die ik emoties noem. De woorden kwamen wel, ik hoorde ze zacht in mijn hoofd fluisteren, maar telkens werden ze verzwolgen door een golf die te groot was om te dragen. Ik begon, wiste alles, begon opnieuw. Uren verstreken en enkel het woord gevoelens bleef over, dun als een draad, maar zwaar als een anker.
Ik wilde mijn waarheid neerschrijven, maar wat uit mijn vingers kwam, was niet mijn gevoel. Het waren automatische bewegingen, alsof mijn lichaam schreef zonder dat mijn ziel toestemming gaf.
Diezelfde ziel werd door elkaar geschud toen de eerste bloedresultaten binnenkwamen. De huisarts, een man die normaal kalm is, sprak met een onrust in zijn stem die me nog steeds achtervolgt. Volgens de cijfers had ik niet eens meer mogen leven. Hij geloofde zijn eigen scherm niet en vroeg een nieuwe test aan, haastig, dwingend zelfs. En dan het wachten, dat tergende wachten dat je zenuwen als touwen spant. Toen de telefoon eindelijk ging, klonk de dokter alsof hij moest meedelen wat hij zelf niet wilde geloven. Ik wist al een deel van het verhaal, de helse pijn die ik al jaren meedraag had eindelijk een naam, maar in zijn stem zat nog iets, een laag die hij voor een persoonlijk gesprek bewaarde. Onzekerheid is soms pijnlijker dan elk medisch verslag.
Mijn geschiedenis met pijn begon vijfentwintig jaar geleden. Een vechtscheiding, het verlies van mijn job in het labo waar ik van hield, een burnout die mij tot op het bot uitholde. Mijn ex liet me berooid achter, zonder geld, zonder grond onder mijn voeten. Toen begon ook die eerste vreemde pijn in mijn rug. De dokters deden het af als iets tussen mijn oren. Een paracetamol en u bent er door, zei men. Maar het lichaam luistert niet naar ontkenning. De psychiater die me toen begeleidde, vond het onverantwoord dat men me nooit had doorverwezen. Zij stuurde me naar de beeldvorming en daar viel het oordeel: mijn tussenwervels waren al ernstig aangetast. De dokter met zijn simpele pilletje was nergens meer te zien.
Jaren later bleek het niet alleen mijn rug, maar mijn hele skelet dat langzaam afbrokkelde. Ik leerde leven met de pijn, zoals mensen leren lopen met een schaduw die altijd naast hen blijft. Pijn werd een metgezel, geen vriend, maar wel iemand die nooit weggaat. Er kwamen zwaardere medicaties, er kwamen grenzen, er kwamen opflakkeringen. En dan, in 2024, kwam die oude brandwond uit mijn jeugd weer tot leven. Alsof het verleden zelf besloot om opnieuw open te scheuren. Ik probeerde te genezen, soms lukte dat, vaak niet. De verpleegkundigen kwamen dagelijks, tot ik het niet meer aankon, elke dag een nieuw gezicht, een nieuw uur, nieuwe vermoeidheid. Nu verzorg ik mezelf, met de kennis die ik onderweg verzamelde.
Toen ik verhuisde in 2013, startte ik opnieuw bij een wijkgezondheidscentrum. Twaalf jaar later liep dat af in verwijdering, niet omdat ik iets fout deed, maar omdat ik kritiek had op hun zorg. Het was een harde realiteit: niet iedereen die een zorgverlenersjas draagt, kan tegen de waarheid. Ik vond gelukkig een huisarts die zijn beroep nog als roeping ziet, niet als routine. Dat alleen is al een zeldzaam cadeau.
En nu zit ik hier, voor het scherm dat maar leeg wil blijven. Schrijven is mijn uitlaatklep, mijn manier om niet uiteen te vallen. Ik denk terug aan wie ik was, de jongen met passie voor elektronica, de kok die zijn eigen smaken vond, de disc jockey die mensen liet dansen, de man op het podium, de figurant in films. Het voelt soms alsof dat allemaal iemand anders was. Iemand zonder deze pijn, zonder deze dreiging die nu over mijn schouder meeleest.
Ook liefde werd door de jaren heen een stille, afgesloten kamer. Pijn en medicatie maakten mijn lichaam anders, beperkter. Ik ken geen schaamte rond impotentie, het is een feit, geen falen. Maar het doet iets met je, als je voelt dat je bepaalde vormen van liefde niet meer kan geven. Ik ontmoette lieve vrouwen, mooie zielen, maar ik hield afstand. Ik wilde hen niet iets beloven wat ik niet meer kan waarmaken. Na verloop van tijd werd dat afstand nemen een tweede natuur.
En dan is er dat andere gevoel: het besef dat mijn einde misschien dichterbij is dan ik wil erkennen. Het knaagt, het maakt bang, het overspoelt. Ik probeerde me vast te klampen aan nieuwe projecten, een lasermachine die ik altijd al wilde hebben, in de hoop dat passie het vuur weer zou aanwakkeren. Maar de vlam die vroeger hoog brandde, is nu slechts een klein, twijfelend lichtje.
Hoe het verder moet, weet ik niet. Misschien leef ik nog even voort, misschien blijft de tijd mij nog genadig. Misschien ga ik plots, met al mijn plannen, dromen en onafgewerkte ideeën nog in mijn handen.
Maar één ding weet ik zeker: dit, dit schrijven, dit delen, dit is wat me vandaag overeind houdt. Dit is de manier waarop ik mijn gevoelens niet laat verdrinken in stilte.
